पावसाचे वेड

बाहेर असताना पाऊस आला आणि लोकं आडोसा जवळ करू लागली की मला मिस्किल हसु फूटते. मोबाइल वगैरे सेफ करुन मी घाई घाईने आडोसा असला तर सोडतो..
काय हा वेडेपणा अश्या नजरेने कोणी बघितले तर अर्जेन्ट काम असल्याची थाप ठोकतो..

मुसळधार पावसाचा मारा अंगावर झेलत मोटरसाइकलवरुन फिरण्याची मजा काही औरच असते.
सपसप टाचण्या टोचल्यासारखा पाऊस चेहऱ्याला टोचत असतो.
हाताचा वायपर करुन भिवयावरील पाणी निपटत आजूबाजूची दृश्ये बघत सावकाश गाडी चालवायची..
शेतातून बांध फोडून वेगवेगळ्या रंगाचे गढुळ पाणी ओसंडत असते..
झाडे वाऱ्याने वाकत पाऊस झेलत असतात.
त्यांची नितळती झळाळी आणि तकाकी पड़त्या पावसातच पाहावी..
या दृश्यांमधली जिवंत मजा पाऊस थांबल्यावर नाही..

रस्त्यावरुन महामुर पाणी वाहत असते.
त्यातून बाइक वेगात घालून ते पाणी उडवण्याचा आनंद मनमुराद लुटावा..
आणि मुसळधार पावसात तुमचा हा वेडेपणा पाहायला कोणी नसते..
कोणी असले तर पावसामुळे दिसत नाही..
मी तर मोठ्यांदा गाणी सुद्धा म्हणतो 😉
पावसाच्या आवाजात कोणी ऐकत नाही ..
..
पाऊस माणसाला थेट शैशवात नेऊन सोडतो...
©सुहास भुसे