वाकन

"ह्या वाकनात करायचा का नाय पेरा सोयरं ?"
"नाय, ही पट्टी वांध्यातली हाय पाव्हण, वळवा बैलं."
"किती रान हाय ह्ये?"
"आसन की अर्धा एकर"
"कुणा कुणाचं वांद हाय पर?"
"आमी तिग भाव आणि छबुराव पाटील"
"लय दिसापसन वांद सुरू हाय जणू ! पार गचपन माजलय वाकनात !"
"तर ओ, आता बगा झाली की 12 सालं"
"ऑ !! पैका बी बख्खळ गेला आसन मंग"
"पैका मंजी बगा, आमी तिगा भावानीबी एकर एकर इकला न्हवं या वांद्यापायी "
"आग बाबो, ह्यो कसला वेव्हार मनायचा सोयरं ? अरदा एकर रानापाई तुमी तीन एकर रान घालवून बसलाव. आपल्या त डोसक्यात नाय शिरल बा ह्ये"
"पाव्हण ह्यो आकडा बघितला का मिशीचा. ह्येला इरस मनत्यात. आओ तीन एकर काय समदं तीस एकर जाऊ द्या की, पण छबुरावपूड मान खाली नाय घालणार ह्यो हिंमतराव !!"
हिंमतराव बैलक्यासमोर मिशीला पीळ भरू लागला. व बैलक्या एका हातानं कासरं आकडून व एका हातात शाळूची मूठ तशीच धरून स्तंभित होऊन पाहत राहिला.
©सुहास भुसे

मटण झोल

सव्वा चार वाजत आले होते. कामावर शेवटचा हात मारत असताना टेबलवरचा फोन घणघणला. समोरून बायकोचा आवाज आल्यावर मध्याने शेजारच्या टेबलवरील अविवाहित गण्याला जळवण्यासाठी मुद्दामच मोठ्या आवाजात बोलायला सुरुवात केली..

".......काय म्हणतेस ? लवकर घरी येऊ ?
........अच्छा, पण कारण सांगशील की नाही ?
...... ओह... काय सांगतेस ? मटण बनवतेयस ?
(शेजारच्या टेबलवरून की पॅड बडवण्याचा आवाज वाढला )
........व्वा, बंगाली झोल, मटण करी आणि मालवणी मटणवडे.
(शेजारी की बोर्ड आदळल्याचा आवाज )
..... लवकर म्हणजे काय, धावत धावत येतो,
.......चल मग बाकी आल्यावर"

गण्या चांगलाच वैतागला.
"खा लेको, मटण खा, तंगडी खा, वडे खा, मजा करा. आम्ही आपलं चिवडत बसतो खानावळीतली फुळुक भाजी आणि बेचव भाताची डिखळं .. "
खो खो हसत मध्या म्हणाला,
"साल्या कर ना लग्न मग, रोज नवी फर्माइश करत जा, चमचमीत खा व टुणटुणीत हो."
गण्याच्या त्राग्यामुळे खुश होत मध्याने टेबल आवरलं.

5 ला 2 मिनिटं कमी असताना पुन्हा फोन घणघणला.
मध्याने मुद्दाम स्पीकर ऑन केला.
"अहो, निघालात का?"
"निघतोयच हनी, तुझं आटपेपर्यंत हजर होतो."
"अहो, काय झालं माहितीय का ? ती माझी बालमैत्रिण बनी नाही का? ती घरी आली होती. तिच्या सर्किट नवऱ्याबद्दल सांगत होती.. "
" अच्छा, म्हणजे तुम्हा बायकांचा फेव्हरेट विषय"
"अहो ऐका न, तुम्ही बिल्कुल असे नाहीत, कित्ती चांगले आहात तुम्ही,
(मध्याने हळूच हसत डोळ्यांच्या कोपऱ्यातून गण्याकडे पाहिले)
"तेच बनीला सांगत होते, आणि तेवढ्यात एक छोटीशी गंमत झाली. "
"काय गंमत झाली हनी?"
"मी कढईत पाणी टाकायचं विसरले आणि मटण जळाल सगळं"
(मध्याने हातातील पेन्सील खटकन मोडल्याचा आवाज आला.)
".........."
"अहो, ऐकताय न, तर येताना कालच्या सारखं जेवण घेऊन या हॉटेलमधुन, आणि बनी पण थांबतेय बरं का जेवायला. "

रिसिव्हर खाडकन आदळल्याचा आवाज गण्याच्या गडगडाटी हसण्यात विरून गेला.
©सुहास भुसे

दाढीवाला वर्सेस दाढीवाला

ब मो पुरंदरे यांचा एक किस्सा प्रसिद्ध आहे.
गो नी दांडेकर यांच्या घरी भिंतीवर टांगलेली एक तलवार पुरंदरेंच्या मनात खूप भरली होती. या न त्या प्रकारे ती तलवार आपल्याजवळ यावी असं ब मों च्या फार मनात होतं.

एकदा गो नी दांडेकरांच्या घरी सकाळी सकाळी जाऊन ब मो त्यांना म्हणाले,
" आज माझ्या स्वप्नात भवानीदेवी आली होती. ती म्हणाली आज तू अशा न अशा दाढीवाल्या माणसाच्या घरी जा. तो तुला त्याच्याकडील तलवार भेट म्हणून देईल."
(एवढ्यावरून ब मो नी सगळ्या वस्तू अशाच जमवल्या असतील असा वाचकांनी निष्कर्ष काढू नये किंवा काढल्यास त्याला काय इलाज ? )

तर गो नी दांडेकर उर्फ आप्पासाहेब हे देखील एक पोहोचलेलं व्यक्तिमत्व होतं.. ते ब मो ना म्हणाले,
" माझ्याही स्वप्नात आजच भवानी देवी आली होती. ती म्हणाली आज असा असा दाढीवाला तुझ्याकड येईल, मी त्याच्या स्वप्नात आल्याचे सांगेल. पण मी तर इथं तुझ्या स्वप्नात असल्यामुळे त्याच्याकडे गेलेली नाही. तेव्हा त्या लबाड दाढीवाल्यावर तू विश्वास ठेवू नको. "

यावर अकबराला पाठवलेलं पत्र संभाजी राजांनी पकडल्यावर आण्णाजी दत्तोचा चेहरा झाला असेल तसा ब मों चा चेहरा झाला.
©सुहास भुसे