डिजिटल इंडियाच्या कथा

डिजिटल इंडिया प्रसंग-१
     त्याने फेसबुक उघडले. आज सगळे तिरंगी डीपी बघून तो हरखला. झुक्याने भारतातील मंदिरात नवस बोलल्यामुळे फेसबुक फार्मात आले हे वाचून तर त्याचा कंठ दाटून आला. डोक्यावरचे पीठ झाडत भान हरवून तो ओरडला. डिजिटल इंडिया..नमो नमो ..गिऱ्हाईक तर नव्हतच ..पण दारात घुटमळनार एक कुत्र मात्र याच्या आवाजाने दचकल, व केकाटत पळाल. वीज बिल दुप्पट आणि पिठाच्या चक्कीची कमाई निमपट होत असल्याने चक्की बंद करण्याचा घेतलेला निर्णय रद्द करून झुक्या कोणत्या मंदिरात गेला होता ते सर्च मारण्यास सुरवात त्याने केली. तत्पूर्वी आपला डीपी तिरंगी करण्यास तो विसरला नाही.

डिजिटल इंडिया प्रसंग -2
     बायकोने दिलेली किराण्याची यादी तो पहात होता. तूर डाळ ५ किलो मुग डाळ ५ किलो हे वाचून त्याला दरदरून घाम आला. त्याने पटकन त्यावर खाट मारली. रुमालाने घाम पुसताना त्याची नजर स्वयंपाकगृहाकडे गेल्यावर त्याच्या छातीत धडधडले. खूप विचार करून त्याने पुन्हा यादी समोर ओढली. आणि दुरुस्ती केली. तूर डाळ ५० ग्रॅम, मुग डाळ १०० ग्रॅम...आवश्यक दुरुस्त्या करून हुश्श्य करत त्याने यादी घडी घालून खिशात ठेवली. व फेसबुक उघडले. सकाळपासून डीपी तिरंगी करायला वेळच मिळत नव्हता. पटकन त्याने लिंक ओपन केली व डिजिटल इंडिया ला हातभार लावत पुटपुटला ..कुछ पाने के लिये बहोत कुछ खोना पडता है..नमो नमो.

डिजिटल इंडिया प्रसंग 3
     त्याने म्हशी व्यवस्थित बांधाला लावल्या आणि निश्चिंत होऊन रामकाठी बाभळीवर सरसर वर चढून आपल्या नेहमीच्या जागी बसला. खाली रेज येत नसल्याने त्याला रोज ही कसरत करावी लागे. त्याने फेसबुक उघडून ५-१० हिरोईनीच्या पेजवर लाईक हाणल्या. काल त्याने रिया सेन च्या फुटूवर “हल्लो रिया” अशी कमेंट हाणली होती. तिला तिने लाईक केल्याचे बघून त्याची छाती फुगली. डिजिटल इंडिया ...नमो नमो ..पुटपुटत त्याने डीपी तिरंगी केला. “आर ये झंप्या तुझ्या आईला *** म्हशी ऊसात शिरल्या की र ..कुठे मेला ****च्या” ...हा खालचा हल्लकल्लोळ ऐकून त्याने दचकून मोबाईल खिशात टाकत खाली उतरायला बाभळीची फांदी पकडली.
©सुहास भुसे

धर्मभोळ्या मानसिकतेचा गैरफायदा

     मोदींचे मार्क झुबेरबर्ग ची भेट घ्यायला जाणे, त्याचवेळी मार्क एकेकाळी कसा भारतातल्या कोणत्या मंदिरात वगैरे गेला होता, त्यामुळे त्याचे फेसबुक जे तो बंद करणार होता ते कसे प्रगतीपथावर आले वगैरे किस्से प्रसूत होणे / करणे, ते भारतीय जनतेने प्रचंड डोक्यावर घेणे. एकीकडे हे सर्व सुरु तर दुसरीकडे डिजिटल इंडिया ला सपोर्टच्या नावाखाली डीपी तिरंगी करणाऱ्या लिंक खाली खुबीने दडवलेला internet .org चा कोड. ज्यावर क्लिक केले की आपोआप नेट न्युट्रलिटीच्या बाजूने मतदान होत होते. हा सर्व प्रकार पाहून खूप वैषम्य वाटले. कोणीही यावे आणि भारतीयांची नेमकी नस ओळखून असे गनिमी कावे करावेत आणि भारतीयांनी त्याला उत्साहाने बळी पडावे हा प्रकार कधी थांबेल ? कोणीही फसवावे इतके आपण मूर्ख आहोत काय?

     भारतीय लोकांची मानसिकता ओळखून त्यांना परदेशी लोकांनी फसवण्याचे प्रकार अर्थातच नवे नाहीत. एक फार उद्वेगजनक फसवणुकीचा ऐतिहासिक किस्सा सांगावासा वाटतो.

     इस १८४२ साली प्रसिद्ध अफगाण युद्ध झाले होते. इंग्रजांनी हिंदू सैनिकांच्या सहाय्याने ते जिंकले. जनरल नॉट हा त्या युद्धाचा हिरो होता. युद्ध खर्चाने जवळ जवळ दिवाळे निघाल्याने इंग्रजांना हिंदू सैनिकांचा थकलेला पगार देणे शक्य नव्हते. तेव्हा जनरल नॉट ने व गव्हर्नर जनरल एलनबरो ने भारतीय लोकांची धर्मभोळी मानसिकता ओळखून एक नामी शक्कल लढवली.

     त्यानुसार एक षड्यंत्र रचून एलनबरो ने भारतीय सैनिकांना पगारीऐवजी एक धार्मिक भेट द्यायचे कबूल केले. महंमदाने सोमनाथवर स्वारी करून देवळाचे चंदनी दरवाजे उखडून अफगाणिस्तान ला नेले होते ते परत आणून सोमनाथाच्या मंदिराला बसवू असे एलनबरोने जाहीर केल्यावर हिंदू सैनिकांत खुशीची लाट उसळली. मग एक फार्स रचण्यात आला. महंमदाच्या कबरीचे दरवाजे उखडून भारतात वाजत गाजत आणण्यात आले. मोठा समारंभ करून ते सोमनाथाच्या देवळाला बसवण्यात आले.हिंदू सैनिक आणि समस्त जनता देखील गव्हर्नर जनरल एलनबरोवर खूप खुश झाली.
काही कालानंतर मात्र या चंदनी दरवाज्याचे बिंग फुटले. तपासांती ते दरवाजे चंदनाचे नसून पाईनचे असल्याचे सिद्ध झाले. तसेच त्यावर कोरलेल्या अरबी लेखाने तर पुरता रहस्यभेद झाला. ते दरवाजे सोमनाथाच्या देवळाचे नव्हतेच हे पूर्णपणे सिद्ध झाले.

     धर्मभोळया मानसिकतेचा फायदा घेऊन त्यांची फसवणूक व क्रूर थट्टा करण्याचा हा प्रकार डोळ्यात अंजन घालणारा आहे.

     मार्क झुबेरगर्ग मंदिरात गेल्यामुळे त्याची बुडणारी फेसबुक कंपनी वाचली ही न्यूज असेच धर्मभोळे भारतीय अभिमानाने शेयर करत होते तेव्हा मार्कचा हा तुफान यशस्वी मार्केटिंग फंडा पाहून त्याने हा जनरल नॉट चा ऐतिहासिक किस्सा नक्कीच वाचला असावा असे राहून राहून वाटत होते.
©सुहास भुसे.