मेरे रशके कमर

मेरे रशके कमर ... ज्यांनी पूर्वी ऐकलं नव्हतं त्यांनीही अलीकडे ऐकलं असेल .. एकदा ऐकलं की मनावर गारुड होतं या गाण्याचं. ऐकतच राहतो माणूस. ऐकत नसतानाही मनात तेच सूर घोळत राहतात.. अर्थात हा अनुभव येण्यासाठी नुसरत फतेह अली खाँ साहेबांच्या आवाजातली मूळ कव्वाली ऐकायला हवी..

'बेहिजाबाना वो सामने आ गये
और जवानी जवानी से टकरा गयी'
खाँ साहेब हे अश्या नजाकतीने म्हणून जातात की तो टकराव आपण अक्षरशः अनुभवतो..ऐकता ऐकताच एक सूक्ष्म थरथर होते.
एका स्पीड मध्ये कव्वाली सुरू असताना शेवटच्या ध्रुवपदाला मेरे ss रशके ss के कमर नुसरत साहेब असं सावकाश असं लचकत म्हणतात जणू 'ती' समोरून ठुमकत, मुरडत येत असावी असा फील येतो.

फना बुलंद शहरी ची ही खर तर गजल आहे. पण नुसरत साहेबांनी ती गायली कव्वालीसारखी. आणि हे काँम्बीनेशन किती जबरदस्त जमून गेलेय ते तब्बल साडेसतरा मिनिटं आपण मंत्रमुग्ध होऊन अनुभवत राहतो.

प्रेम करावं तर उर्दूत.. उर्दूची लचक, शिद्दत, नजाकत जगातल्या दुसऱ्या कोणत्या भाषेत असेलसं वाटत नाही.
'चाँद के साये मे ए मेरे साकीया
तुने ऐसी पिलाई मजा आ गया'
साकीया शब्दाला काय प्रतिशब्द योजता येईल? कप बेअरर? बार अटेंडन्ट? किती रुक्ष वाटत हे. मराठीत तर हा साकीया बिकिया प्रकारच नाही.
'आँख मे थी हया हर मुलाकात पर
सुर्ख आरिझ हुये वस्ल की बात पर'
लाजण्याच वर्णन इतक्या गहिऱ्या उत्कटतेने दुसऱ्या शब्दात, दुसऱ्या भाषेत करणं कठीण!
'उस ने शर्मा के मेरे सवालात पर
ऐसे गर्दन झुकायी मजा आ गया ..'
लाजण्याच्या फँटसीने एक सुखद संवेदना उमटते. ते लाजणं काळजात आरपार होतं..
ऐकत ऐकत आपणही शेवटी या गाण्यावर त्या शेख साहिब सारखं आपलं इमान हरवून बसतो..
नुसरत फतेह अलींच्या इतर कव्वालींएवढी ही हिट झाली नसली तरी मला ती नुसरत फतेह अलींची सगळ्यात श्रेष्ठ कव्वाली वाटते ..
©सुहास भुसे